Ben bir oyuncak bebektim senin için.

Hani canın sıkıldıkça oynardın ya benimle.
Hatırlıyormusun?
Bazen yüzüme bile bakmazdın.

Sen görmezdin ama ben ağlardım sessizce.

Bazende severdin beni.İçim içime sığmazdı o zaman.

Başkalarını bulduğun zaman terkedip giderdin beni;

hiç düşünmeden,arkana bile bakmadan...

Yalnız kalırdım karanlık odada terkedilmişcesine!
Hayır hayır!
Yanılıyorum galiba.Ben bir oyuncak bebek değildim.
Çünkü;çocuklar asla bebeklerini yalnız bırakmazlar.
Yatarken bile yüreklerinin sıcaklığı üzerine koyarlar onları...

Ama ben hiç yüreğinin sıcaklığını tatmadım ki.

Çocuklar oyuncak bebekLerin kollarını ya da bacaklarını kırarlar,onlardan sıkıldıkları zaman.Sen ise kalbini...

Belki ben bir papatyaydım.

Hor gördün beni sende diğerleri gibi.Sen hep gülleri severdin.Çünkü;onlar güzeldi.

Benim yapraklarımda başkaları için fala bakarken tek tek koparıp fırlatırken yere,güllerin yapraklarını hep anı defterinin arasında saklardın...

Belki güller güzeldi ama seni benim kadar,

bir kır çiçeği olan papatya kadar sevemezlerdi.
Ben yağmurdum;damla damla yüreğine düşen.

Ama;sen hiç sevmezdin yağmuru.Hep şemsiye tutardın yağmur damlacıklarından korunmak için.Sen hep güneşi sevmiştin.

O sana hep parlak gelmişti.

O kadar severdin ki,

saatlerce ışınlarının altında büyük bir keyifle yatardın.

Halbuki güneş seni yakardı,yağmur ise yüreğine ferahlık,

serinlik verirdi.

Belki de ben bir mumdum.

Geçen her dakika ve her saniye biraz daha eriyen.

Ama sen mum ışığını değil de, gözlerinin önünde erimemi,

yavaş yavaş yok olmamı seyretmeyi severdin...

 Şu anda ise yalnızca bir hayalim senin için.

Hiç kıymetini bilmediğin,

artık ulaşmanın çok güç olduğu geçmişten bir hayal...

  Seni çok seven oyuncak bir bebek,bir kır papatyası,

ılık bir yağmur,

erimiş bir mum ve ölümsüz bir hayalim ben senin için..!